Tsakiris • ARE WE ALL GREEKS?

Overview

ARE WE ALL GREEKS?

A series of photographs, which balances between the urban and the natural greek landscape. Traces of a classical past, baroque-like present with neoclassical elements on the one hand, and dominant nature on the other; an ironic description of homeland in black and white, but sometimes also in red, in yellow, in blue, at least in the basic colours. The black and white printings, which implies the hues, predominate, while the coloured ones emphatically project countryside fields. The human figure is captured only as the votive “statue” of historical emblematic personas. Having in front of me all this stuff, I am reading over and over again Kimon Gkologkinas’s sensitive comments. On the occasion of these snapshots, I get captivated by his metaphorical speech. I enjoy the writing combined with the image. “Welcome to the future, which you used to call past. I will confide in you moments that you are about to live eventually. Then. Please, don’t betray me.” And also: “since you decided to live in your own real fairy tale, set your own fake rules and lose.” A familiar and also a vague feeling of mine communicate, so do the photographs with the relevant comments. Are we all Greeks? This question mark leads me decisively to think of provocative actions, with or without consequences, which can bring on thoughts about this so-called “hellenism”; it also makes me suspicious of strategies about what is photography and what is homeland!!! Photography - homeland. There is a connection, I think, because photography, even as a document, is a safe place for doubt. I recall spontaneously something said by Christos Giannaras about the sense of the name “Greece”. I quote the phrase almost unchanged: “Greece”, he said, “is literally a utopia, ‘no-land’, but a way of living, in other words culture”. It may seems cruel, however you are not born Greek, you become one. You become Greek to the extent that you participate organically in the cultural suggestion that Greece is. Thalia Stefanidou

Μια σειρά φωτογραφιών, η οποία ταλαντεύεται μεταξύ του αστικού και του φυσικού ελληνικού τοπίου. Απομεινάρια κλασικού παρελθόντος, μπαροκίζον παρόν με νεοκλασικά στοιχεία και αειφανής φύση: μια ειρωνική "πατριδογνωσία" σε άσπρο-μαύρο, αλλά κάπου-κάπου και σε χρώμα, σε κόκκινο, σε κίτρινο, σε μπλε, στα βασικά τουλάχιστον. Επικρατούν κυρίως οι ασπρόμαυρες εκτυπώσεις, με κάποιες νύξεις χρωματικών στοιχείων, ενώ οι έγχρωμες, προβάλλουν εμφατικά τη χλωρίδα του αγρού. Η ανθρώπινη φιγούρα δεν απαθανατίζεται παρά μόνο σαν το αναθηματικό "άγαλμα" ιστορικών εμβληματικών προσωπικοτήτων. Έχοντας μπροστά μου όλο αυτό το υλικό, διαβάζω και ξαναδιαβάζω τα ευαίσθητα σχόλια του Κίμωνα Γκολογκίνα. Ο μεταφορικός και αλληγορικός του λόγος, με αφορμή αυτά τα φωτογραφικά στιγμιότυπα, με συνεπαίρνει. Απολαμβάνω τη γραφή και την εικόνα μαζί. "Καλωσόρισες στο μέλλον, που τότε το έλεγες παρελθόν. Θα σου εμπιστευθώ στιγμές που κάποτε θα ζήσεις. Τότε. Μη με προδώσεις, σε παρακαλώ ." Κι ακόμη: "αφού αποφάσισες να ζήσεις σ' ένα δικό σου παραμύθι αληθινό, βάλε τους δικούς σου ψεύτικους κανόνες και χάσε." Ένα προσιτό, οικείο και συγχρόνως ακαθόριστο αίσθημα μου επικοινωνούν, τόσο οι φωτογραφίες, όσο και τα σχόλια πάνω σ' αυτές. Are we all Greeks? Το ερωτηματικό στον τίτλο, με κατευθύνει αποφασιστικά και καθόλου αμήχανα να σκεφτώ πράξεις προκλητικές, με ή χωρίς συνέπεια, που μπορούν να αποτελέσουν εστίες στοχασμού γύρω από αυτό που κατά καιρούς ονομάστηκε "ελληνικότητα", όπως και με υποψιάζει σε στρατηγικές για το τι είναι φωτογραφία, αλλά και τι είναι πατρίδα!!! Φωτογραφία - πατρίδα. Υπάρχει σύνδεση, σκέφτομαι, γιατί και η φωτογραφία, ακόμη και ως ντοκουμέντο είναι ασφαλής χώρος για αμφιβολία. Αυθόρμητα ανακαλώ στη μνήμη μου κάτι που είχε διατυπώσει ο Χρήστος Γιανναράς για την έννοια "Ελλάδα". Το μεταφέρω σχεδόν αυτούσιο: "Η Ελλάδα", είπε," είναι στην κυριολεξία μια ουτοπία, ου-τόπος,, όχι τόπος, αλλά τρόπος βίου, δηλαδή πολιτισμός. Μοιάζει σκληρό ίσως, αλλά Έλληνας δε γεννιέσαι, Έλληνας γίνεσαι. Γίνεσαι στο ποσοστό που μετέχεις οργανικά στην πρόταση πολιτισμού που είναι η Ελλάδα". Θάλεια Στεφανίδου

EN GR